AHDE VEFA

Mustafa Arı

Hz. Ömer arkadaşlarıyla sohbet ederken, huzuruna üç genç girer. Derler ki: “Ey halife, bu aramızdaki arkadaş bizim babamızı öldürdü. Ne gerekiyorsa lütfen yerine getirin.”

Bu söz üzerine Hz. Ömer suçlanan gence dönerek:

– Söyledikleri doğru mu diye sorar, Suçlanan genç der ki:

-Evet doğru. Bu söz üzerine Hz Ömer;

– Anlat bakalım nasıl oldu diye sorar:

Bunun üzerine genç anlatmaya başlar:

“Ben bulunduğum kasabada hali vakti yerinde olan bir insanım. Ailemle beraber gezmeye çıktık, kader bizi arkadaşların bulunduğu yere getirdi. Affedersiniz hayvanlarımın arasında bir güzel atım var ki gören dönüp bir defa daha bakıyor, hayvana ne yaptıysam bu arkadaşların bahçesinden meyve koparmasına engel olamadım. Arkadaşların babası içerden hışımla çıktı, atıma bir taş attı ve atım oracıkta öldü. Nefsime bu durum ağır geldi, ben de bir tas attım, babası öldü. Kaçmak istedim fakat arkadaşlar beni yakaladı, durum bundan ibarettir.” dedi.

Bu söz üzerine Hz Ömer :

“Söyleyecek bir şey yok, bu suçun cezası idam. Madem suçunu da kabul ettin…” dedi.

Bu sözden sonra delikanlı söz alarak:

“Efendim bir özrüm var” diyerek konuşmaya başladı:

“Ben memleketinde zengin bir insanım, babam rahmetli olmadan bana epey bir altın bıraktı. Gelirken kardeşim küçük olduğu için saklamak zorunda kaldım. Şimdi siz bu cezayı infaz ederseniz yetimin hakkını zayi ettiğiniz için Allah indinde sorumlu olursunuz. Bana üç gün izin verirseniz ben emaneti kardeşime teslim eder gelirim, bu üç gün içinde yerime birini bulurum.” der.

Hz. Ömer dayanamaz der ki:

“Bu topluluğa yabancı birisin, senin yerine kim kalır ki?!”

Sözün burasında genç adam ortama bir göz atar ve der ki: “Bu zat benim yerime kalır.”

O zat Hz. Peygamber Efendimizin (sav) en iyi arkadaşlarından daha yaşarken cennetle müjdelenen Amr Ibni As’dan başkası değildir.

Hz. Ömer Amr’a dönerek: “Ey Amr, delikanlıyı duydun” der.

O yüce sahabi ise, “Evet, ben kefilim” der ve genç adam serbest bırakılır.

Üçüncü günün sonunda vakit dolmak üzere ama gençten bir haber yoktur.

Medine’nin ileri gelenleri Hz. Ömer’e çıkarak gencin gelmeyeceğini dolayısıyla Amr Ibni As’a verilecek idam yerine maktulün diyetini vermeyi teklif ederler, fakat gençler razı olmaz ve “Babamızın kanı yerde kalsın istemiyoruz.” derler.

Hz. Ömer kendinden beklenen cevabi verir, der ki: “Bu kefil babam olsa fark etmez cezayı infaz ederim.”

Hz Amr Ibni As ise tam bir teslimiyet içerisinde der ki: “Biz de sözümün arkasındayız.”

Bu arada kalabalıkta bir dalgalanma olur ve insanların arasından genç görünür.

Hz. Ömer gence dönerek derki, “Evladım gelmeme gibi önemli bir nedenin vardı neden geldin?” Genç vakurla basını kaldırır ve (günümüz insani için pek de önemli olmayan) “AHDE VEFASIZLIK ETTİ demeyesiniz diye geldim” der.

Hz. Ömer başını bu defa çevirir ve Amr Ibni As’a der ki: “Ey Amr, sen bu delikanlıyı tanımıyorsun nasıl oldu onun yerine kefil oldun?”

Amr Ibni As, vakurla kanımızı donduracak bir cevap verir: “Bu kadar insanin içerisinden beni seçti. İNSANLIK ÖLDÜ dedirtmemek için kabul ettim” der.

Sıra gençlere gelir, derler ki: “Biz bu davadan vazgeçiyoruz.”

Bu sözün üzerine Hz Ömer de: “Ne oldu, biraz evvel ‘babamızın kanı yerde kalmasın’ diyordunuz, şimdi ne oldu da vazgeçiyorsunuz?” diye sorar.

Gençlerin cevabı da dehşettir: “MERHAMETLİ İNSAN KALMADI” demeyesiniz diye…”